Een vreselijk rare misstap. Zo een waarbij je tíjdens het vallen je hoofd schudt en denkt: "Huh? Maar hoe dan?" Een seconde later lig ik languit op straat, met in de ene hand mijn iPhone, in de andere mijn portemonnee*. Enkele meters verderop slaan twee straatwerkers het oncomfortabele tafereeltje gade. Ik ben inmiddels op het trottoir gaan zitten, terwijl ik theatraal over mijn knie wrijf. Je hoeft niet bijster goed te kunnen liplezen om te kunnen ontcijferen dat ik herhaaldelijk het F-woord grom. Grommen? Jazeker. De straatwerkers (glim)lachen niet, praten niet, gebaren niet, huilen niet (persoonlijk zou ik dit het meest gewaardeerd hebben), trekken hun wenkbrauwen niet op. Niks. Ze kijken alleen maar.
Welkom in 2012.
* Zo blijkt dat ik in valsituaties het beschermen van genoemde items prioriteit geef boven het breken van mijn val.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten